تورنیکت وسیله ای است که برای کنترل جریان خون از اندام و یا از آن استفاده می شود. کلمه تورنیکت خود از فعل tourner فرانسوی (برای برگرداندن) گرفته شده است و برای اولین بار توسط جراح فرانسوی قرن هجدهم لوییز پتی در توصیف دستگاه پیچ مانندی که به ران بیمارانی که تحت قطع پا قرار گرفته بودند ، بسته شد تا از دست دادن خون کاهش یابد. این مقاله بر استفاده از تورنیک شریانی متمرکز است. تورنیکت شریانی معمولاً یک دستگاه پنوماتیک است که از یک کاف بادی متصل شده و به یک منبع گاز فشرده متصل است. فشارهای قابل اندازه گیری و بالایی که این تورنیک ها می توانند ایجاد کنند ، امکان فشرده سازی شریانی کنترل شده و توقف گردش خون در دور را فراهم می کنند.

متداول ترین کاربرد برای چنین تورنیکت ها در روش های جراحی در اندام های انتهایی است ، جایی که تورنیکت در ایجاد شرایط جراحی با ایجاد یک زمینه جراحی بی خون از ارزش بالایی برخوردار است. به عنوان مثال می توان به تعویض مفصل و ترمیم تاندون ها ، اعصاب و رگ های خونی اشاره کرد.

اثرات فیزیولوژیکی تور